„Każdy jest geniuszem. Ale jeśli zaczniesz oceniać rybę pod względem jej zdolności do wspinania się na drzewa, to przez całe życie będzie myślała, że jest głupia.”

Skoro wiemy, że ludzie dzielą się na introwertyków i ekstrawertyków, nie sposób nie domyślić się, że oba typy temperamentu różnią się również pod względem sposobu w jaki najefektywniej się uczą i jakiego typu środowiska potrzebują, aby uwolnić swój edukacyjny potencjał.

Jak wygląda nasza dzisiejsza szkoła?

Szkoła w dzisiejszym wydaniu promuje ekstrawertyków. Czyż zaskoczeniem będzie stwierdzenie, że nauczyciele w klasie mają tendencję do oceniania uczniów na podstawie ich uczestnictwa w zajęciach? Dobre oceny i pochwały dostają uczniowie, którzy pracują najszybciej, są pewni siebie, chętnie zgłaszają się do odpowiedzi, najgłośniej krzyczą i najwyżej skaczą. Ponadto duży nacisk w szkole kładzie się na pracę w grupie.

Większość ekstrawertycznych osób nie ma problemu z podnoszeniem rąk do odpowiedzi na pytania, zgłaszaniem się do dodatkowych zajęć czy konkursów. Ekstrawertycy dobrze czują się w grupie, uczestniczą w dyskusjach klasowych, wygłaszają przemówienia i prezentacje oraz, ogólnie rzecz biorąc, po prostu wchodzą w interakcję z innymi.

A jak wyglądają przerwy? Dla obserwatora z zewnątrz to chaos. Uczniowie biegają, krzyczą i przepychają się wzajemnie.

Z drugiej jednak strony w klasie widoczni są również uczniowie pozostający jakby na uboczu. Nie przejawiają dużej aktywności, są wyciszeni, wolą pracować samodzielnie. Swoje wypowiedzi poprzedzają przemyśleniami, a jak już zabiorą głos, ich wypowiedź jest konkretna i krótka. Również na przerwie próbują znaleźć dla siebie kąt, żeby zaszyć się z książką lub spokojnie zjeść kanapkę. Ich zachowanie traktowane jest jednak jako aspołeczne, a niektórzy wręcz dopatrują się u nich jakieś choroby.

Ze względu na występujące różnice w temperamentach dzieci zadaniem dla nauczycieli jest wypracowanie takiego sposobu równoważenia zadań na lekcji, aby zarówno ekstrawertyk jak i introwertyk mogli się rozwijać. Ale do tego potrzeba zrozumienia różnic i preferencji obydwu typów.

Jakie cechy ma ekstrawertyczny uczeń?

Wykazuje dużo zainteresowań.

Jest w ciągłym ruchu – czuje się źle, kiedy nie ma nic do robienia.

Korzysta z pamięci krótkotrwałej.

Dobrze funkcjonuje pod presją czasu, potrafi szybko działać i myśleć pod wpływem stresu.

Lubi uczyć się w grupie.

Nie przeszkadza mu np. włączona muzyka w trakcie nauki lub odgłosy rozmów.

Uwielbia mówić, często wyrywa się zanim zostanie poproszony do odpowiedzi, przerywa nauczycielowi prowadzącemu lekcje.

Spontanicznie uczestniczy w zabawach.

Uwielbia dyskoteki, wycieczki i wszelkie aktywności gdzie dużo się dzieje.

Lepszą motywacją do nauki jest dla niego nagroda niż kara.

 

Jakie cechy ma introwertyczny uczeń?

Ma zdecydowanie mniej zainteresowań, ale każde dokładnie zgłębia.

Może mieć problemy ze zmobilizowaniem się do działania.

Lepiej niż ekstrawertyk radzi sobie z zadaniami wymagającymi skupienia uwagi.

Korzysta z pamięci długotrwałej, dlatego wyrwany nagle do odpowiedzi często ma uczucie “pustki w głowie”.

Nie lubi pracować pod presją czasu, lubi mieć zapas wolnego czasu. Czuje niepokój jeśli ktoś go ponagla, dlatego gdy podczas sprawdzianu nauczyciel mówi „pospieszcie się, zostało tylko 5 minut”, może się zdarzyć, że przez te ostatnie 5 minut już nie będzie w stanie nic zrobić.

Nie lubi uczyć się w grupie – łatwiej uczy się czytając niż przez rozmowę z innymi, a głośne powtarzanie materiału nie sprawi, że szybciej go zapamięta.

Aby się skupić potrzebuje ciszy, nie lubi gdy mu się przerywa pracę.

Chętniej słucha niż mówi, nie przerywa rozmówcom, myśli zanim coś powie.

Najchętniej odpoczywa samotnie lub w wąskiej grupie najbliższych przyjaciół – podczas przerwy woli zostać w klasie, niż wyjść na gwarny korytarz, intuicyjnie wyczuwa, że nie odpocznie w tłumie.

Może czuć się zmęczony dużą ilością bodźców – rzadko uczestniczy w dyskotekach, niechętnie jeździ na szkolne wycieczki, nie bawią go atrakcje oferowane przez wesołe miasteczka.

Zanim przyłączy się do wspólnej zabawy najpierw obserwuje inne dzieci.

Lepiej działa na niego kara niż nagroda.

 
Nie chodzi teraz o to, aby szkoły dla ekstrawertyków przerobić na szkoły dla introwertyków. Tak jak dla introwertyka praca w głośnym otoczeniu jest irytująca, tak i ekstrawertyk może mieć trudności w cichym i odizolowanym środowisku. Chodzi o zaoferowanie uczniom sprawiedliwych wyborów. Sprawiedliwy wybór to taki, w którym obie drogi lub działania są równe. Innymi słowy, jeden niekoniecznie jest lepszy od drugiego..

Jeśli spodobał Ci się artykuł, zostaw Like’a. Jeśli uznasz artykuł za pożyteczny, udostępnij go swoim znajomym.
Daj znać, jeżeli poruszane przeze mnie tematy uważasz za interesujące. Możesz również zapisać się do newslettera, wówczas poinformuję Cię o nowym artykule.